1. Αποφύγετε τις εκφράζεις θαυμασμού του τύπου «μα, είσαι τόσο ικανός”.

Άτομα με ειδικές ανάγκες στο σύνολό τους δεν τους αρέσει να αναφέρονται σε αυτούς ως «προικισμένα άτομα», ειδικά όταν επιτελούν απλές δραστηριότητες, όπως να πάρουν γάλα από το ψυγείο. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες σκέφτονται «εμείς απλά προσπαθούμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως όλοι οι άλλοι». Το σχόλιο σας θα έχει αρνητικό αποτέλεσμα, θυμίζοντας «πόσο διαφορετικοί άνθρωποι εξακολουθούν να είναι».

2. Μην τους μιλάτε δυνατά – δεν έχουν προβλήματα ακοής.

Υπάρχει ακόμα μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που ασυναίσθητα προβαίνει σε μια επιθετική πράξη – μιλάει δυνατά σε κάποιον που για παράδειγμα έχει μόνο κινητικά προβλήματα. Γιατί το κάνουν αυτό ακόμα κι αν ξέρουν ότι δεν είναι κουφός; Νομίζουν ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν και νοητικά προβλήματα;

3. Να παρέχετε την βοήθεια σας όταν σας το ζητήσουν – ποτέ πριν.

Μπορεί να είναι δύσκολο για κάποιον να αντισταθεί, αλλά συχνά οι άνθρωποι προσφέρουν βοήθεια σε κάποιον με ειδικές ανάγκες, χωρίς καν να τον ρωτήσουν. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες ξέρουν πότε να ζητήσουν βοήθεια. Μην σπεύδετε λοιπόν να την παρέχετε, αν το ίδιο το άτομο δεν σας την ζητήσει, ακόμα και αν νομίζετε ότι δεν ζητά βοήθεια επειδή είναι ντροπαλό. Η απρόσκλητη παροχή βοήθειας εκλαμβάνεται σαν εισβολή στον προσωπικό τους χώρο και πρέπει να αποφεύγεται, εκτός αν σας ζητηθεί.

4. «Μη στηρίζεστε στα αναπηρικά αμαξίδια μας».

Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά δεν είναι σπάνιο οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν τα αναπηρικά αμαξίδια απλά για να στηριχθούν ή να ξεκουραστούν από πολύωρη ορθοστασία!! Θυμηθείτε ότι το αμαξίδιο δεν είναι τροχήλατο έπιπλο! Είναι τουλάχιστον ασέβεια να στηρίζεστε επάνω τους.

5. Συστηθείτε αμέσως ή δηλώστε άμεσα την παρουσία σας όταν μιλάτε σε κάποιον με προβλήματα όρασης.

Είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε όταν ερχόσαστε σε επαφή με κάποιον τυφλό. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να γίνεται και σε «κανονικές» συνθήκες, αλλά με τους τυφλούς είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να τους βοηθήσουμε να «δουν» το περιβάλλον τους.

6. Διατηρήστε την ψυχραιμία σας – αυτό είναι μόνο ένα αναπηρικό αμαξίδιο.

«Αναπνοή, πάρτε μια βαθειά ανάσα, διατηρήστε την ψυχραιμία σας, υπάρχουν πιο τρομακτικά πράγματα στη ζωή από εμάς»! Οι διαφορά σας από έναν με κινητικά προβλήματα είναι ότι εσείς περπατάτε με τα πόδια σας, ενώ εκείνοι χρησιμοποιούν ένα αμαξίδιο με ρόδες. Μόνο αυτό!

7. «Αντιμετωπίστε μας πρώτα ως προσωπικότητα».

Σε αυτό το άρθρο, μπορεί να έχετε παρατηρήσει ότι αναφέρομαι στα άτομα με αναπηρία ως «άτομα με ειδικές ανάγκες». Αυτό είναι και το μόνο που προσδιορίζει την όποια διαφορά υπάρχει με τον Γενικό Πληθυσμό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Συχνά όμως αισθανόμαστε για τα συγκεκριμένα άτομα από οίκτο έως απέχθεια, κάτι που φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγει στην επιφάνεια με την συναναστροφή μαζί τους.

8. Αφήστε κατά μέρος την συγκατάβαση και τα ψεύτικα συναισθήματα.

Αποφύγετε οποιαδήποτε έκφραση του τύπου «Είσαι τόσο γενναίος», «Είμαι εντυπωσιασμένος» κλπ. Απλά να θυμάστε, και πάλι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν είναι τόσο διαφορετικοί από εσάς.

9. «Μιλήστε μας, μπορούμε άνετα να επικοινωνήσουμε μαζί σας».

Μερικές φορές μπορεί να έχετε παρατηρήσει για παράδειγμα σε ένα εστιατόριο, ότι ο σερβιτόρος θα επικοινωνήσει άμεσα με το συνοδό πρόσωπο και όχι απευθείας με το άτομο με ειδικές ανάγκες. Μια οποιαδήποτε φυσική αναπηρία δεν συνεπάγεται και νοητική! Είναι μια συμπεριφορά ιδιαίτερα προσβλητική για το άτομο με ειδικές ανάγκες. Αυτός ο τρόπος σκέψης επικρατεί ακόμα στα μυαλά πολλών και είναι ένα από τα κορυφαία ατοπήματα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

10. Σε περίπτωση αμφιβολίας, ανατρέξτε στο “χρυσό κανόνα”.

Και πάνω απ ‘όλα, σε περίπτωση αμφιβολίας για το πώς θα πρέπει να μας αντιμετωπίζετε τα άτομο με ειδικές ανάγκες, πάντοτε να ανατρέχετε στον Χρυσό Κανόνα. Ο χρυσός κανόνας είναι να αντιμετωπίζετε το άτομο με ειδικές ανάγκες, όπως θα θέλατε οι άλλοι να σας αντιμετωπίζουν – με αμοιβαίο σεβασμό! Στο τέλος αυτή είναι η μόνη συμβουλή που χρειάζεστε. Αν ο καθένας θέσει σε εφαρμογή τον χρυσό κανόνα σε όλες τις πτυχές της ζωής, θα τεθούν υγιείς βάσεις στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση.

Συμπτώματα, θεραπεία και υποστήριξη για τις νέες μητέρες

Το να έχετε πρόσφατα αποκτήσει ένα μωρό, είναι φυσικό να σας προκαλεί άγχος, όσο και να το επιθυμούσατε διακαώς. Το άγχος και η κακή διάθεση μετά τον τοκετό είναι απόλυτα φυσιολογικά, αλλά αν τα συμπτώματά σας δεν υποχωρούν μετά από μερικές εβδομάδες ή επιδεινωθούν, μπορεί να έχετε τελικώς κατάθλιψη μετά τον τοκετό, γνωστή με τον όρο «Επιλόχεια Κατάθλιψη». Η επιλόχεια κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει την ικανότητά σας να αναλάβετε τη φροντίδα του παιδιού σας, έτσι είναι σημαντικό να λάβετε βοήθεια αμέσως. Με θεραπεία και υποστήριξη, μπορείτε να ξαναβρείτε  τον δρόμο προς την ευτυχισμένη μητρότητα.

Έχετε μόλις αποκτήσει ένα μωρό. Σίγουρα το περιμένατε με μεγάλη προσδοκία, χαρά και αγωνία. Μπορείτε να είχατε ήδη σχεδιάσει να γιορτάσετε την άφιξη του με τους φίλους και την οικογένειά σας. Όμως, αντί να γιορτάζετε, νιώθετε θλιμμένη, βάζετε συχνά τα κλάματα και αντί για χαρά και ενθουσιασμό, βιώνετε εξάντληση, άγχος και αβοηθητότητα.
Μπορεί να μην το περιμένατε , αλλά η ήπια κατάθλιψη και οι εναλλαγές της διάθεσης είναι κοινά στις νέες μητέρες. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων μητέρων βιώνουν τουλάχιστον κάποια συμπτώματα μετά τον τοκετό, συμπεριλαμβανομένων κατήφειας, θλίψης, δυσκολίας στον ύπνο, ευερεθιστότητας, αλλαγών στην όρεξη, προβλήματα συγκέντρωσης. Τα συμπτώματα εμφανίζονται μέσα σε λίγες ημέρες από τον τοκετό και διαρκούν από λίγες ημέρες έως μερικές εβδομάδες. Τα συμπτώματα αυτά είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της νέας μητρότητας – κατά πάσα πιθανότητα προκαλούνται από τις ορμονικές αλλαγές που συμβαίνουν μετά τη γέννηση. Αν τα έχετε, δεν υπάρχει κανένας λόγος για ανησυχία. Θα αισθανθείτε καλύτερα όταν τα επίπεδα στις ορμόνες σας ομαλοποιηθούν. Εκτός από την υποστήριξη των αγαπημένων σας δεν χρειάζεται όλο αυτό κάποια θεραπεία.

Σε αντίθεση με την θλίψη μετά τον τοκετό, η επιλόχεια κατάθλιψη είναι ένα πιο σοβαρό πρόβλημα, που δεν πρέπει να αγνοήσετε. Ωστόσο, δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει διάκριση μεταξύ των δύο.
Στην αρχή, η κατάθλιψη μετά τον τοκετό μπορεί να μοιάζει με την απλή θλίψη. Στην πραγματικότητα, η κατάθλιψη μετά τον τοκετό και η κοινή θλίψη έχουν πολλά κοινά συμπτώματα, όπως εναλλαγές της διάθεσης, αναίτιο κλάμα, θλίψη, αϋπνία, και ευερεθιστότητα. Η διαφορά είναι ότι με την κατάθλιψη μετά τον τοκετό, τα συμπτώματα είναι αρκετά πιο σοβαρά (όπως αυτοκτονικές σκέψεις ή αδυναμία να φροντίσετε το νεογέννητό σας), στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και είναι  μεγαλύτερης διάρκειας.

Η επιλόχεια κατάθλιψη εκδηλώνεται συνήθως σύντομα μετά τον τοκετό και αναπτύσσεται σταδιακά σε μια περίοδο αρκετών μηνών. Μετά τον τοκετό η κατάθλιψη μπορεί να εκδηλωθεί ξαφνικά, αλλά σε ορισμένες γυναίκες, οι πρώτες ενδείξεις εμφανίζονται μέχρι και μήνες αφού έχουν γεννήσει.

Τα σημεία και συμπτώματα της ψύχωσης μετά τον τοκετό

Η επιλόχεια ψύχωση είναι μια σπάνια, αλλά πολύ σοβαρή διαταραχή που μπορεί να αναπτυχθεί μετά τον τοκετό. Χαρακτηρίζεται από την απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα. Η επιλόχεια ψύχωση θα πρέπει να θεωρείται επείγον ιατρικό περιστατικό. Λόγω του υψηλού κινδύνου για αυτοκτονία ή η παιδοκτονία, απαιτείται συνήθως νοσηλεία για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια της μητέρας και του μωρού.
Η επιλόχεια ψύχωση αναπτύσσεται ξαφνικά, συνήθως μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες μετά τον τοκετό, και μερικές φορές μέσα σε 48 ώρες. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

Οι ακριβείς λόγοι για τους οποίους κάποιες νέες μητέρες μπορούν να αναπτύξουν κατάθλιψη μετά τον τοκετό δεν είναι άγνωστοι, αλλά όμως μια σειρά από παράγοντες κινδύνου θεωρείται ότι συντείνουν στο πρόβλημα.

Οι αιτίες της κατάθλιψης μετά τον τοκετό

Μερικές γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες από άλλες να αναπτύξουν κατάθλιψη μετά τον τοκετό. Οι παρακάτω παράγοντες θεωρούνται προδιαθεσικοί:

Η επιλόχεια κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει την ικανότητά σας να λειτουργήσετε, όπως και την ικανότητά σας να φροντίσετε τον εαυτό σας και το παιδί σας. Εάν έχετε κατάθλιψη μετά τον τοκετό, αυτό δεν σημαίνει ότι είστε κακή μητέρα. Ωστόσο, όταν αναλίσκεστε με τα συμπτώματα της κατάθλιψης, όπως η κόπωση, ευερεθιστότητα, απάθεια, και κλάμα, είναι δύσκολο – αν όχι αδύνατο – να φροντίσετε σωστά τις ανάγκες του νεογέννητού σας. Το μωρό σας θα επηρεαστεί εάν η κατάθλιψη έχει αφεθεί χωρίς θεραπεία.

Εάν πάσχετε από κατάθλιψη μετά τον τοκετό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεστε ενοχές ή ντροπή. Τα συμπτώματα της επιλόχειας κατάθλιψης είναι έξω από τον έλεγχό σας, και δεν σας καθιστούν έναν κακό άνθρωπο ή μια κακή μητρική φιγούρα. Ωστόσο, η επιλογή του να πάρετε θεραπεία είναι υπό τον έλεγχό σας. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η κατάθλιψη έχει επιπτώσεις τόσο για εσάς όσο και για το παιδί σας, είναι σημαντικό να ζητήσετε βοήθεια αμέσως.

Η έρευνα έχει δείξει ότι οι καταθλιπτικές μητέρες αλληλεπιδρούν λιγότερο με τα μωρά τους. Οι γυναίκες με επιλόχεια κατάθλιψη είναι λιγότερο πιθανό να θηλάσουν, να παίξουν και να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους. Μπορούν επίσης να είναι ασυνεπείς με τον τρόπο που φροντίζουν τα νεογνά τους.
Οι καταθλιπτικές μητέρες μπορεί να είναι τρυφερές και προσεκτικές κατά καιρούς, αλλά άλλες φορές μπορεί να αντιδράσουν αρνητικά. Η ασυνέπεια αυτή διαταράσσει τη φυσιολογική διαδικασία προσκόλλησης μεταξύ μητέρας και παιδιού . Αυτή η συναισθηματική διαδικασία προσκόλλησης, είναι το πιο σημαντικό καθήκον της παιδικής ηλικίας.
Μια ασφαλής προσκόλληση διαμορφώνεται όταν η μητέρα ανταποκρίνεται θερμά και με συνέπεια στις φυσικές και συναισθηματικές ανάγκες του μωρού της. Όταν το μωρό κλαίει, η μητέρα το καταπραΰνει. Εάν το μωρό γελά ή χαμογελά, η μητέρα ανταποκρίνεται αντίστοιχα. Στην ουσία, η μητέρα και το παιδί είναι σε συγχρονισμό. Αναγνωρίζουν και απαντούν ο ένας στα μηνύματα του άλλου.
Όμως, μια καταθλιπτική μητέρα είναι λιγότερο πιθανό να απαντήσει με τρόπο σύντονο στα μηνύματα του παιδιού της, με αποτέλεσμα το παιδί να είναι σε κίνδυνο για πολλαπλές αναπτυξιακές δυσκολίες και καθυστερήσεις, συμπεριλαμβανομένης της συμπεριφοράς, και των συναισθηματικών και κοινωνικών προβλημάτων στο μέλλον.

Το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε αν έχετε κατάθλιψη μετά τον τοκετό είναι να φροντίσετε τον εαυτό σας. Όσο πιο πολύ φροντίζετε για την ψυχική και σωματική σας ευεξία, τόσο καλύτερα θα αισθάνεστε.
Απλές αλλαγές στον τρόπο ζωής μπορούν να βοηθήσουν να ξαναβρείτε τον εαυτό σας και πάλι.

Ζητείστε από τους άλλους βοήθεια και υποστήριξη

Εάν, παρά την αυτο-βοήθεια και την υποστήριξη της οικογένειάς σας, εξακολουθείτε να βιώνετε κατάθλιψη μετά τον τοκετό, μπορεί να πρέπει πλέον να εξετάσετε το ενδεχόμενο αναζήτησης ψυχιατρικής και ψυχολογικής βοήθειας . Η επιλόχεια κατάθλιψη ανταποκρίνεται στις ίδιες μορφές θεραπείας, όπως η Μείζων Κατάθλιψη. Η ψυχολογική θεραπεία, η φαρμακευτική αγωγή, καθώς η υποστήριξη μέσω ομάδων μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά.

Εάν πρέπει να κάνετε χρήση των αντικαταθλιπτικών, είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι τα φάρμακά μπορούν να περάσουν στο μωρό σας μέσω του μητρικού γάλακτος. Η έρευνα δείχνει ότι, στην περίπτωση των τρικυκλικών αντικαταθλιπτικών και των SSRIs, τα επίπεδα του φαρμάκου που φτάνουν το μωρό μέσω του θηλασμού είναι σε χαμηλά ή μη ανιχνεύσιμα επίπεδα. Ωστόσο, υπήρξαν σπάνιες αναφορές ανεπιθύμητων ενεργειών σε βρέφη που θηλάζουν. Επιπλέον, τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της έκθεσης, ακόμα και σε μικρές ποσότητες των φαρμάκων, είναι άγνωστα.

Αν το αγαπημένο πρόσωπο σας βιώνει κατάθλιψη μετά τον τοκετό, το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι να προσφέρετε υποστήριξη. Δώστε της ένα διάλειμμα από τα καθήκοντα φροντίδας των παιδιών της, να παρέχετε την διαθεσιμότητα σας να την ακούσετε, και να είστε υπομονετικοί και με κατανόηση.
Θα πρέπει επίσης να φροντίσετε τον εαυτό σας. Η ενασχόληση με τις ανάγκες ενός νέου μωρού είναι δύσκολο έργο για τους πατέρες, όπως και για τις μητέρες.

Πώς να βοηθήσετε το σύζυγο ή το σύντροφό σας

Για τους περισσότερους ανθρώπους, η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν είναι η πρώτη απόπειρα της θεραπείας για την υπογονιμότητα τους – είναι η τελευταία επιλογή για να αποκτήσουν δικό τους παιδί. Αυτό συμβαίνει μετά από πολλούς μήνες και μερικές φορές χρόνια αποτυχίας της θεραπείας, συχνά δε συνοδεύεται από τεράστιο συναισθηματικό, σωματικό και οικονομικό κόστος. Τα ζευγάρια που ξεκινούν την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF) συνήθως το κάνουν με το βάρος της θλίψης και της απογοήτευσης από την στειρότητα και μπορεί να αισθάνονται κατάθλιψη, θυμό, κούραση και άγχος. Αν και συναισθηματικά έχουν ήδη εξαντληθεί, τα ζευγάρια έλκονται από μια τεχνολογία που προσφέρει νέα ελπίδα.
Η Εξωσωματική Γονιμοποίηση θεωρείται από τους ασθενείς ότι είναι η πιο αγχωτική όλων των λοιπών θεραπειών υπογονιμότητας. Οι ασθενείς βαθμολόγησαν το άγχος τους όταν υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση, ως το μεγαλύτερο σχεδόν από κάθε άλλο σημαντικό γεγονός της ζωής, όπως ο θάνατος ενός μέλους της οικογένειας ή ο χωρισμός ή το διαζύγιο. Ενώ γενικές υποθέσεις μπορούν να γίνουν σχετικά με τα επίπεδα άγχους κατά τη διάρκεια της εξωσωματικής γονιμοποίησης, η εμπειρία για τους/τις ασθενείς με υπογονιμότητα θα είναι προσωπική και μοναδική – κάθε ασθενής θα βιώσει το άγχος με διαφορετικό τρόπο και αυτό εξαρτάται εν πολλοίς από την προσωπικότητα του/της και τις εμπειρίες της ζωής.
Οι πτυχές της εξωσωματικής γονιμοποίησης που γίνονται αντιληπτές ως αγχωτικές από τους ασθενείς είναι πολύπλευρες και επηρεάζουν όλες τις πτυχές της ζωής τους: την οικογενειακή, κοινωνική, σωματική, συναισθηματική, οικονομική και θρησκευτική. Ο χρόνος είναι αγχωτικός από μόνος του, κυρίως για τη δέσμευση σε μια εντατική θεραπεία που οδηγεί σε διαταραχή των σχέσεων στην οικογένεια, την εργασία και τις κοινωνικές δραστηριότητες και για μερικούς, σε μεγάλες περιόδους αναμονής για τις θεραπευτικές υπηρεσίες. Το στρες της εξωσωματικής γονιμοποίησης μπορεί να επηρεάσει τη συζυγική σχέση, η άρση του ρόλου της συζυγικής πράξης της αναπαραγωγής μπορεί να μειώσει τη σεξουαλική οικειότητα. Τα ζευγάρια, επίσης, μπορεί να εξαντληθούν οικονομικά, πληρώνοντας το υψηλό κόστος της εξωσωματικής γονιμοποίησης με μια κάπως περιορισμένη πιθανότητα επιτυχίας. Η ενασχόληση με τις παρενέργειες ή πιθανές επιπλοκές της ιατρικής περίθαλψης έχει τη δική της δυναμική: εξάψεις, πονοκέφαλοι, διακυμάνσεις της διάθεσης, ενέσεις, υπερηχογραφήματα, οι μελλοντικές ανησυχίες για την υγεία, και τη λήψη αποφάσεων σχετικά με τα έμβρυα, οι πολύδυμες κυήσεις, όλα αυτά συνιστούν επιπρόσθετους παράγοντες στρες. Θρησκευτικά, κοινωνικά και ηθικά θέματα μπορούν επίσης να καταστήσουν την εξωσωματική γονιμοποίηση ιδιαίτερα στρεσσογόνα κατάσταση.
Ο πρώτος κύκλος της διαδικασίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης έχει βρεθεί να είναι ο πιο αγχωτικός για τους ασθενείς. Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι βιώνεται μια νέα εμπειρία και μια άγνωστη ιατρική διαδικασία, με φάρμακα και θεραπευτικά πρωτόκολλα που μπορεί να αλλάξουν στην πορεία και συνεργασία με μια νέα ομάδα επαγγελματιών υγείας. Σε ένα πλήρη κύκλο θεραπείας με εξωσωματική, οι ασθενείς εντάσσονται σε μια σειρά σταδίων της όλης διαδικασίας με κάθε στάδιο να πρέπει να ολοκληρωθεί με επιτυχία πριν από τη μετάβαση στην επόμενη φάση της θεραπείας: την αρχική παρακολούθηση, την ωοληψία, τη γονιμοποίηση, την εμβρυομεταφορά, την περίοδο αναμονής για τα αποτελέσματα και τα τεστ εγκυμοσύνης. Το επίπεδο του στρες και του άγχους αυξάνεται με κάθε στάδιο και κορυφώνεται κατά τη διάρκεια της περιόδου αναμονής για τα αποτελέσματα. Η έρευνα έχει δείξει ότι το άγχος για τους ασθενείς, που περιμένουν να ακούσουν το αποτέλεσμα της εμβρυομεταφοράς, είναι η πιο αγχωτική περίοδος, ακολουθούμενη από την αναμονή του αποτελέσματος της γονιμοποίησης και στη συνέχεια του σταδίου της ωοληψίας. Οι ασθενείς γνωρίζουν τη σημασία αυτών των βασικών φάσεων της διαδικασίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης, καθώς και η αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα είναι συχνά εξαιρετικά οδυνηρή.
Παρά την στρεσσογόνες συνέπειες της υπογονιμότητας και των διαδικασιών της εξωσωματικής γονιμοποίησης, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η έρευνα έχει δείξει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών προσαρμόζεται καλά συναισθηματικά. Ακόμα περισσότερο, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία μακροπρόθεσμη επίδραση στην συζυγική σχέση και προσωπική λειτουργία. Στην πραγματικότητα, μερικές έρευνες έχουν δείξει ότι η κρίση της υπογονιμότητας μπορεί να βελτιώσει ουσιαστικά την επικοινωνία του ζεύγους και την συναισθηματική αλληλοεπένδυση. Τα ζευγάρια μπορούν να μάθουν δεξιότητες αντιμετώπισης και διαχείρισης των κρίσεων και πρότυπα επικοινωνίας που παρέχουν δια βίου όφελος. Εκείνα τα άτομα ή ζευγάρια, που τελικώς δύσκολα προσαρμόζονται στις υψηλές απαιτήσεις όλης της διαδικασίας της εξωσωματικής, θα πρέπει να αναζητήσουν βοήθεια από επαγγελματία ψυχικής υγείας. Οι υπογόνιμοι άνθρωποι έχουν συχνά μια ροπή προς κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές (στρες), νιώθοντας πως έχουν χάσει κάθε έλεγχο. Η αυτοεκτίμηση του ενός ή και των δύο συντρόφων πλήττεται σοβαρά και συχνά νοιώθουν θυμό, μοναξιά, θλίψη. Οι ψυχικές εντάσεις αλλά και οι συγκρούσεις στην καθημερινότητα μέσα στη σχέση του ζευγαριού, συχνά γίνονται δυσβάσταχτες. Όλες αυτές οι αλλαγές στη δυναμική του ζεύγους μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρή απομάκρυνση, καθώς οι σύντροφοι απομονώνονται συναισθηματικά.
Οι υποψήφιες για εξωσωματική θα πρέπει να προετοιμαστούν κατάλληλα πριν από την έναρξη της διαδικασίας. Εδώ είναι μερικές συμβουλές για να σας βοηθήσουν στην καλύτερη προετοιμασία για την εξωσωματική γονιμοποίηση:

Η 10-14ήμερη περίοδος αναμονής μεταξύ της εμβρυομεταφοράς και της λήψης των αποτελεσμάτων των τεστ εγκυμοσύνης, συχνά περιγράφεται ως το πιο δύσκολο στάδιο του κύκλου. Μετά την καθημερινή επαφή με το ιατρικό προσωπικό των πρώτων σταδίων, ξαφνικά είστε μόνες σας και απλά πρέπει να περιμένετε. Θα πρέπει να σκεφτείτε για το πώς να γεμίσετε το χρόνο σας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Είναι εύκολο να καταλάβουμε πώς θα νιώσετε αν η θεραπεία είναι επιτυχής και να μείνετε έγκυος. Ωστόσο, θα πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι εάν δεν υπήρξε επιτυχία στην επίτευξη εγκυμοσύνης, αυτό μπορεί να σας οδηγήσει στη θλίψη από την απώλεια της ευκαιρίας και μεγάλη απογοήτευση που αποτελούν μέρος της διαδικασίας του πένθους από την απώλεια. Σκεφτείτε όμως τον αριθμό των προσπαθειών που είστε πρόθυμες ή ικανές να κάνετε στην συνέχεια, σε συνδυασμό επίσης με την χρονική και οικονομική σας διαθεσιμότητα. Εξετάστε το ενδεχόμενο να διερευνήσετε και άλλες επιλογές, όπως η υιοθεσία.
Δεν έχει σημασία ποια θα είναι τελικώς η έκβαση της εξωσωματικής γονιμοποίησης, θα πρέπει να όλοι (με πρώτο τον ίδιο σας τον εαυτό) να σας αναγνωρίσουν ότι έχετε κάνει, σε συνεργασία με τους ιατρούς σας, το καλύτερο δυνατό για την περίπτωση σας. Με αυτόν τον τρόπο ελαχιστοποιείτε την πιθανότητα να υποπέσετε σε Κατάθλιψη, που θα σηματοδοτήσει ακόμα χειρότερες προοπτικές για την ζωή σας και την συζυγική/οικογενειακή γαλήνη.
Να θυμάστε ότι σε όλα τα στάδια της διαδικασίας και στην τελική έκβαση αυτής, η ψυχολογική υποστήριξη παραμένει ένας ισχυρός πρώτης γραμμής σύμμαχος στην όλη σας προσπάθεια. Εξάλλου, η ψυχολογική σας θωράκιση θα βοηθήσει τα μέγιστα εσάς, τον σύντροφό σας και τους ιατρούς της εξωσωματικής και θα πολλαπλασιάσει τις πιθανότητες για επιτυχή έκβαση της προσπάθειας σας, της παρούσης ή όποιας μελλοντικής.

“Το Δράμα, ως εκ της φύσεώς του, προκαλεί ενσυναίσθηση και προοπτική” Emunah, 1994, όπως παρατίθεται στο Leeder και Wimmer, 2006. Η Δραματοθεραπεία χρησιμοποιεί τις εκδραματίσεις για να βοηθήσει τους ανθρώπους να εντοπίσουν με διαφορετικό τρόπο τα προβληματικά ζητήματα στη ζωή τους, προκειμένου να διερευνήσουν εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων.
Η Δραματοθεραπεία έχει εφαρμοστεί σε πολλά πλαίσια, π.χ. στην θεραπεία με τα παιδιά, τους εφήβους, τον εθισμό από ουσίες, στις διατροφικές διαταραχές, στην διαταραχή μετα-τραυματικού στρες, στις διαταραχές της προσωπικότητας και στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Μπορεί να να γίνει σε ένα περιβάλλον ομαδικής ή ατομικής θεραπείας και είναι πάντα υπό την καθοδήγηση ενός Ειδικού επαγγελματία ψυχικής υγείας τον δραματοθεραπευτή. Αφήγηση ιστορίας, κατασκευή εξαρχής μιας φανταστικής ιστορίας, role-playing, αντιστροφή ρόλων, αυτοσχεδιασμός, αφήγηση, εικόνες, σκηνικά, μάσκες και ούτω καθεξής χρησιμοποιούνται ως ερέθισμα για την δραματοποίηση.  Η βασική θεωρία της δραματοθεραπείας είναι ότι το δράμα και το θέατρο είναι κάτι περισσότερο από απομιμήσεις της ζωής και αποτελεούν ουσιαστικά τρόπους για τους ανθρώπους να συμμετέχουν ενεργητικά στο εξωτερικό γίγνεσθαι.
Ενώ το δράμα και οι πιθανές θεραπευτικές επιδράσεις του έχουν αναγνωριστεί εδώ και πολλά χρόνια, η δραματοθεραπεία δεν είχε αναγνωρισθεί ως μια ειδική επαγγελματική και επιστημονική μέθοδος μέχρι την δεκαετία του 1930 όταν και διαμορφώθηκε η Δραματοθεραπεία που βλέπουμε σήμερα με κύριους εκφραστές και ερευνητές τους Peter Slade, Billy Lindkvist και Sue Jennings στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Δραματοθεραπεία τονίζει τη δημιουργικότητα και τον αυθορμητισμό. Μέσα στη διαδικασία της δραματοθεραπείας, οι διάφορες διεργασίες επικεντρώνονται στο να κατακτήσουν τελικώς οι συμμετέχοντες μια κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης. Ο Jones εξηγεί ότι μέσω της δραματική προβολής, εξωτερικεύονται οι εσωτερικές συγκρούσεις, με τη χρήση θεατρικών τεχνικών όπως αναπαραστάσεις, παίξιμο συγκεκριμένων ρόλων, αυτοσχεδιασμός, αντιστροφή ρόλων κλπ. Έτσι, καθίσταται εφικτό για τους συμμετέχοντες να εξερευνήσουν ευαίσθητα εσωτερικά ζητήματα που μπορεί να ήταν δύσκολο για αυτούς να συζητήσουν.
Σε αντίθεση με το πραγματικό θεατρικό δράμα, ένας συμμετέχων σε διαδικασία δραματοθεραπείας δεν επιτρέπεται να ταυτιστεί πλήρως με τον χαρακτήρα που υποδύεται, έτσι ώστε να είναι σε θέση να προσδιορίσει και να προβληματιστεί σχετικά με το ρόλο που παίζει. Ο τρόπος που το σώμα επικοινωνεί συνειδητά και ασυνείδητα και θα μπορούσε να εγείρει σημαντικά θέματα για το άτομο και τον δραματοθεραπευτή του για να εργαστούν πάνω σε αυτό στην συνέχεια της θεραπείας. Για παράδειγμα, ο Τζόουνς εξήγησε ότι μία συγκεκριμένη γυναίκα στην ομάδα του επέλεξε να υποδυθεί κάποιαν που ήταν άρρωστη, εξασθενημένη και συνεχώς έπεφτε κάτω. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που επηκολούθησε της συνεδρίας, η γυναίκα συνειδητοποίησε ότι είχε υποδυθεί την μητέρα της που είχε πεθάνει όταν εκείνη ήταν μικρή.
Η σχέση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα είναι ένα θέμα που επανέρχεται συχνά στην Δραματοθεραπεία. Οι συμμετέχοντες συχνά καλούνται να φέρουν πραγματικές εμπειρίες της ζωής στην δραματοθεραπεία. Με τον τρόπο αυτό, η Δραματοθεραπεία είναι «μια μορφή θεάτρου», όμως οι συμμετέχοντες, αναβιώνοντας ελεγχόμενα αυτά που έχουν συμβεί ή συμβαίνουν στην ζωή τους, επεξεργάζονται τα βαθύτερα τραύματα και αγωνίες τους και προσπαθούν να δράσουν διορθωτικά στο εδώ και τώρα.

Ψυχόδραμα
«Το σώμα θυμάται τι το μυαλό ξεχνά” Marcia Karp, 1998.
Το ψυχόδραμα λέξη προέρχεται από τις λέξεις “ψυχή” (ψυχή / πνεύμα) και “Δράμα” (δράση) υπονοώντας έτσι τη διαδικασία αξιοποίησης δράσεων για να εξωτερικευθεί ο εσωτερικός κόσμος.
Το ψυχόδραμα αναπτύχθηκε από τον Jacob Levy Moreno στις αρχές του 1920. Με πολλούς τρόπους, το ψυχόδραμα χρησιμοποιεί τις ίδιες θεωρίες και τις βασικές έννοιες όπως η δραματοθεραπεία. Στο ψυχόδραμα, ο κύριος πρωταγωνιστής είναι ο συμμετέχων, οι ανησυχίες του οποίου πρέπει να αντιμετωπισθούν τη συγκεκριμένη περίοδο. Ο πρωταγωνιστής θα υποδυθεί σκηνές από το παρελθόν, τις  εσωτερικές συγκρούσεις, τις φαντασιώσεις, τα όνειρα και ούτω καθ ‘εξής, όπως ακριβώς και στην Δραματοθεραπεία. Άλλοι ρόλοι στην κατάσταση που περιγράφει, συμπληρώνονται από άλλα μέλη της ομάδας ή ακόμα και από άψυχα αντικείμενα.
Το ψυχόδραμα, ως θεραπεία, είναι πιο θεωρητικό και οι συνεδρίες είναι πολύ πιο δομημένες σε σχέση με την Δραματοθεραπεία. Το ψυχόδραμα επικεντρώνεται στην συναισθηματική συμμετοχή της αντιμετώπισης προβληματικών τομέων της ζωής,  ενώ η Δραματοθεραπεία επιτρέπει την δραματική αποστασιοποίηση των. Έτσι, το ψυχόδραμα θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματικό στη θεραπεία αλκοολικών ή τοξικομανών. Αντιστρόφως, η Δραματοθεραπεία είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για παιδιά με ειδικές ανάγκες, τους εφήβους, και ενήλικες με ειδικές ανάγκες άτομα. Σε πολλά περιστατικά, οι τεχνικές δραματοθεραπείας χρησιμοποιούνται ως μέθοδος εισαγωγής για το ψυχόδραμα και αντιστρόφως το ψυχόδραμα ως follow-up για τη δραματοθεραπεία.

(έργο του ζωγράφου Τάσου Αλαμάνου)

Τι είναι η θεραπεία τέχνης (art therapy, εικαστική θεραπεία);

Ορισμός: Θεραπεία μέσω της τέχνης είναι μια μορφή θεραπείας που χρησιμοποιεί τη δημιουργική διαδικασία μέσω της τέχνης για να βελτιώσει τη φυσική κατάσταση ενός ατόμου καθώς και την ψυχική και συναισθηματική του ευεξία.

Τι κάνει ένας θεραπευτής τέχνης;

Η δημιουργική διαδικασία που εμπλέκεται στην έκφραση μέσω της Τέχνης, μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους να επιλύσουν εσωτερικά ζητήματα καθώς και να αναπτύξουν και να διαχειρίζονται τις συμπεριφορές και τα συναισθήματά τους, να μειώσει το άγχος και να βοηθήσει στην βελτίωση της αυτοεκτίμησης τους. Στην διαδικασία αυτή μπορεί να εμπλακεί ο οποιοσδήποτε – δεν χρειάζονται να προϋπάρχουν τεχνικές δεξιότητες ή κάποιο ταλέντο.
Η Θεραπεία μέσω της τέχνης μπορεί να επιτύχει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παροχή συμβουλών, στην θεραπεία, στην αποκατάσταση, συμπληρωματικά στην ψυχοθεραπεία και με την ευρεία έννοια του όρου, η θεραπεία τέχνης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάδειξη στην επιφάνεια κάποιου εσώτερου εαυτού με έναν τρόπο που μπορεί να παρέχει στο άτομο μια βαθύτερη κατανόηση για τον εαυτό του.

Ποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει την Art Therapy?

Σχεδόν ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει την θεραπεία μέσω τέχνης . Σε έναν κόσμο όπου υπάρχει πληθώρα τρόπων για να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους και να εκφράσουν τον εαυτό τους, η θεραπεία μέσω τέχνης είναι ένα ακόμη μέσο. Μια από τις σημαντικότερες διαφορές μεταξύ της θεραπείας τέχνης και άλλες μορφές επικοινωνίας είναι ότι οι περισσότερες άλλες μορφές επικοινωνίας απαιτούν τη χρήση των λέξεων ή της γλώσσας ως μέσου διαντίδρασης. Συχνά όμως, οι άνθρωποι δεν διαθέτουν χρόνο και είναι ανίκανοι να εκφραστούν σε περιορισμένο χρονικό εύρος.
Μία από τις ομορφιές της τέχνης ως θεραπεία είναι η δυνατότητα ένα άτομο να εκφράσει τα συναισθήματα του / της μέσα από κάθε μορφή της Κανείς δεν πρέπει να “φοβάται” να εκφράσει τον εαυτό του μέσα από την τέχνη. Η δημιουργική διαδικασία μπορεί να είναι από μόνη της μια μορφή επιβράβευσης. Σε συνδυασμό με έναν κατάλληλα εκαπιδευμένο θεραπευτή, θα πρέπει σταδιακά, αν όχι αμέσως, να αισθάνονται άνετα με αυτή την πρωτόγνωρη μορφή έκφρασης. Στην τελική, ο στόχος δεν είναι απαραίτητα για να δημιουργήσετε ένα αριστούργημα τέχνης.

Γιατί να χρησιμοποιήσω την Art Therapy?

Η τέχνη ως θεραπεία χρησιμοποιείται γενικά ως ένας εναλλακτικός τρόπος για να βελτιωθεί η συναισθηματική κατάσταση του ατόμου και η ψυχική του ευεξία. Η Εκφραστική θεραπεία μέσω τέχνης δεν πρέπει να χρησιμοποιείται όμως μόνο ως θεραπεία. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανακούφιση του στρες ή της έντασης, ή μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένας τρόπος ενδοσκόπησης του εαυτού.

Τι ακριβώς κάνει ένας θεραπευτής τέχνης;

Οι θεραπευτές τέχνης έχουν εκπαιδευτεί στη θεραπεία και την τέχνη. Έχουν μελετήσει ψυχολογία και την ανθρώπινη ανάπτυξη. Οι θεραπευτές τέχνης έχουν συνήθως μια κλινική πρακτική κάποιου είδους και εξειδικεύονται στην γενική εκτίμηση της κατάστασης ενός ατόμου σε θεραπεία για μια σοβαρή ασθένεια. Οι Θεραπευτές Τέχνης μπορούν να συνεργαστούν με ανθρώπους όλων των ηλικιών, φύλου, θρησκείας, κλπ. Μπορούν να βοηθήσουν ένα άτομο, ένα ζευγάρι, μια οικογένεια, ή ομάδες ανθρώπων. Ανάλογα με την κατάσταση, μπορεί να υπάρχουν πολλοί θεραπευτές τέχνης που να εργάζονται μαζί ως κλινική ομάδα.
Μεγάλη σημασία στην όλη διαδικασία έχει η χρήση των μη λεκτικών συμβόλων και αλληγοριών που συχνά εκφράζονται μέσα από την τέχνη και τη δημιουργική διαδικασία, έννοιες που είναι συνήθως δύσκολο να εκφραστούν με λόγια. Έτσι, μέσω αυτής της διαδικασίας το άτομο αρχίζει να ανακαλύπτει νέες πτυχές του ψυχισμού του.

Επιπλέον ορισμοί της εικαστικής θεραπείας

Η Θεραπεία μέσω της τέχνης, μερικές φορές ονομάζεται δημιουργική θεραπεία τέχνης ή εκφραστική θεραπεία τέχνης, ενθαρρύνει τους ανθρώπους να εκφράσουν και να καταλάβουν τα συναισθήματα τους μέσω της καλλιτεχνικής έκφρασης και μέσα από τη δημιουργική διαδικασία. From The Free Dictionary

Η Art θεραπεία είναι μια μορφή εκφραστικής θεραπείας που χρησιμοποιεί υλικά τέχνης, όπως χρώματα, κιμωλίες κλπ. Η Θεραπεία μέσω της τέχνης συνδυάζει τις παραδοσιακές ψυχοθεραπευτικές θεωρίες και τεχνικές με την κατανόηση των ψυχολογικών πτυχών της δημιουργικής διαδικασίας. Από τη Βικιπαίδεια

Η Art θεραπεία είναι επί της ουσίας η χρήση και δημιουργία τέχνης, προκειμένου να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση του εαυτού και των άλλων. Αυτό με τη σειρά του μπορεί να ευοδώσει την προσωπική ανάπτυξη, να αυξήσει τις προσαρμοστικές ικανότητες, και να ενισχύσει τις νοητικές λειτουργίες. Βασίζεται στις θεωρίες της προσωπικότητας, την ανθρώπινη ανάπτυξη, την ψυχολογία, τα οικογενειακά συστήματα, και την εκπαίδευση τέχνης. Οι θεραπευτές Τέχνης εκπαιδεύονται τόσο στην τέχνη όσο και στην ψυχοθεραπευτική θεραπεία.

Οι Θεραπευτές τέχνης είναι επαγγελματίες που έχουν εκπαιδευτεί τόσο στην δημιουργική διαδικασία όσο και στην θεραπεία. Είναι γνώστες της ανθρώπινης ανάπτυξης, των ψυχολογικών θεωριών, κλινικής πρακτικής, τις πολυπολιτισμικές και καλλιτεχνικές παραδόσεις, και της δυνατότητας θεραπείας της τέχνης. Χρησιμοποιούν την τέχνη για θεραπεία, την αξιολόγηση και την έρευνα, και συνεργάζονται με άλλους επαγγελματίες ψυχικής υγείας.