admin - PsychoMed

Διαταραχή Άγχους Αποχωρισμού στα Παιδιά

by admin | Jun 5, 2021 | Ψυχιατρική

Το άγχος αποχωρισμού είναι ένα φυσιολογικό στάδιο της ανάπτυξης κάθε παιδιού. Με την κατανόηση αυτού και κάποιες στρατηγικές αντιμετώπισης, το άγχος αποχωρισμού μπορεί να ανακουφιστεί και να εξαφανιστεί, καθώς το παιδί σας μεγαλώνει. Ωστόσο, εάν το άγχος είναι έκδηλα ανυπόφορο στα παιδιά και δεν υποχωρεί, το παιδί σας μπορεί να έχει αγχώδη διαταραχή αποχωρισμού. Αυτή η κατάσταση μπορεί να απαιτήσει θεραπεία, αλλά υπάρχουν και πολλά που ως γονέας μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε την κατάσταση.

Άγχος αποχωρισμού στα παιδιά: τι είναι φυσιολογικό και τι όχι

Το Άγχος Αποχωρισμού μπορεί να ξεκινήσει πριν από τα πρώτα γενέθλια ενός παιδιού, και μπορεί να διαρκέσει υπό φυσιολογικές συνθήκες μέχρι το παιδί να γίνει τεσσάρων ετών, αλλά τόσο η ένταση όσο και οι προσβολές του άγχους αποχωρισμού διαφέρουν σημαντικά από παιδί σε παιδί. Μια μικρή ανησυχία και ένταση όταν απομακρύνεται η μαμά ή ο μπαμπάς είναι φυσιολογικές, ακόμα και όταν το παιδί σας είναι μεγαλύτερο. Μπορείτε να μειώσετε το άγχος αποχωρισμού του παιδιού σας κρατώντας σταθερά τα όρια, αλλά και διατηρώντας συνέπεια στα λόγια και στις πράξεις σας (για παράδειγμα: «φεύγω γιατί έχω δουλειά, αλλά θα γυρίσω σε τρεις ώρες ή το μεσημέρι μετά το φαγητό σου ή όταν θα αρχίσει να νυκτώνει» κλπ. κλπ).
Σε κάποια παιδιά, όμως, η εμπειρία του άγχους αποχωρισμού είναι συνεχής, ακόμη και με τις καλύτερες προσπάθειες ενός γονέα. Αυτά τα παιδιά βιώνουν τη συνέχιση ή την επανάληψη του έντονου άγχους αποχωρισμού κατά τη διάρκεια του δημοτικού σχολείου και ίσως και πέραν αυτού. Αν το άγχος αποχωρισμού είναι υπερβολικό ώστε να παρεμβαίνει στις καθημερινές δραστηριότητες όπως στο σχολείο και στις φιλίες και διαρκεί για μήνες αντί για ημέρες, μπορεί να είναι ένα ενδεικτικό σημείο ενός μεγαλύτερου προβλήματος: Άγχος Αποχωρισμού κατά την Παιδική Ηλικία.

Μείωση του φυσιολογικού άγχους αποχωρισμού στα παιδιά
Για τα παιδιά με φυσιολογικό άγχος αποχωρισμού, υπάρχουν βήματα που μπορείτε να ακολουθήσετε για να διευκολύνετε και να ανακουφίσετε την διαδικασία του άγχους αποχωρισμού.

Πρακτικές απομάκρυνσης από το παιδί. Αφήστε το παιδί σας με ένα φροντιστή για σύντομο χρονικό διάστημα. Να επαναλαμβάνετε συχνά την διαδικασία
Προγραμματίστε απομάκρυνση μετά τα γεύματα του παιδιού ή κατά το ξύπνημα τους από τον ύπνο. Τα μωρά είναι πιο επιρρεπή στο άγχος αποχωρισμού ιδίως όταν είναι κουρασμένα ή πεινασμένα.
Ανάπτυξη ενός τελετουργικού απομάκρυνσης. Μικρές τελετουργίες που μοιάζουν με παιγνίδι, διευκολύνουν πολύ τον αποχωρισμό.
Κρατήστε κάποια χαρακτηριστικά από το γνώριμο περιβάλλον όταν υπάρχει αλλαγή περιβάλλοντος. Για παράδειγμα καλύτερα οι φροντιστές να έρχονται στο σπίτι σας. Αν αυτό δεν είναι εφικτό (π.χ. παιδικός σταθμός), τότε επιτρέψτε στο παιδί να κουβαλήσει κάποια αγαπημένα του αντικείμενα ή παιγνίδια
Σταθερότητα στην επιλογή του φροντιστή. Αν προσλάβετε κάποιον φροντιστή, φροντίστε να διατηρήσετε αυτήν την επαγγελματική σχέση σταθερή, όταν αυτό είναι εφικτό.
Αποφύγετε τις υπερβολικές εκδηλώσεις όταν φεύγετε από το σπίτι. Δώστε σαφές μήνυμα στο παιδί σας πότε θα επιστρέψετε, με τρόπο που να είναι κατανοητός στο παιδί και φροντίστε να είστε ιδιαίτερα συνεπής
Προσοχή στην τηλεόραση. Εκπομπές και παιδικές σειρές που πιθανά τρομάζουν το παιδί, πρέπει να αποφεύγονται σε όλες τις καταστάσεις, αλλά ιδιαίτερα κατά την απουσία σας.

Τα συμπτώματα της διαταραχής άγχους αποχωρισμού σε παιδιά

Το Άγχος Αποχωρισμού κατά την παιδική ηλικία ένα σοβαρό συναισθηματικό πρόβλημα που χαρακτηρίζεται από έντονη δυσφορία όταν ένα παιδί είναι μακριά από τον γονέα του.
Οι κύριες διαφορές μεταξύ των φυσιολογικού άγχους αποχωρισμού και του παθολογικού είναι η ένταση των φόβων του παιδιού σας, που το κρατούν μακριά από τις αγαπημένες ή συνηθισμένες δραστηριότητες.

Τα συνήθη συμπτώματα της διαταραχής άγχους αποχωρισμού: ανησυχίες και φόβοι
Τα παιδιά με διαταραχή άγχους αποχωρισμού αισθάνονται συνεχώς ανήσυχα ή φοβισμένα. Πολλά παιδιά κατακλύζονται με ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα:

Ο φόβος ότι κάτι τρομερό θα συμβεί σε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Από τις πιο συχνές ανησυχίες. Για παράδειγμα, το παιδί μπορεί συνεχώς να φοβάται ότι ο γονέας κατά την απουσία του, θα τραυματιστεί βαριά ή θα πεθάνει.
Ανησυχία ότι ένα απρόβλεπτο γεγονός θα οδηγήσει σε μόνιμη απώλεια. Π.χ. φαντάζονται απαγωγή του ή ακόμα και μόνιμη εγκατάλειψη της οικογένειας.
Εφιάλτες σχετικά με τον αποχωρισμό. Κάποια παιδιά συχνά ονειρεύονται τα άγχη και τις αγωνίες τους σχετικά με τον αποχωρισμό.

Τα συνήθη συμπτώματα της διαταραχής του άγχους αποχωρισμού στα παιδιά: αρνήσεις και «ασθένειες»

Αρνούνται να πάνε στο σχολείο. Ένα παιδί με διαταραχή άγχους αποχωρισμού μπορεί να έχει ένα παράλογο φόβο για το σχολείο, και θα κάνει σχεδόν τα πάντα για να μείνει στο σπίτι.
Απροθυμία να πάει για ύπνο. Λόγω του φόβου για επαναλαμβανόμενα όνειρα που έχουν να κάνουν με το Άγχος Αποχωρισμού, τα παιδιά αρνούνται να πάνε για ύπνο ή υποφέρουν από αϋπνίες.
Σωματικά ισοδύναμα Άγχους. Κατά τη στιγμή του χωρισμού, ή πριν, τα παιδιά παραπονούνται συχνά ότι νιώθουν άρρωστα.
Προσκόλληση στο γονέα. Παιδιά με προβλήματα άγχους αποχωρισμού μπορεί να είναι έντονα προσκολλημένα στον γονέα που φεύγει, για παράδειγμα γαντζώνονται επάνω του και δεν ξεκολλούν.

Κοινές αιτίες της διαταραχής άγχους αποχωρισμού σε παιδιά

Αλλαγή στο περιβάλλον. Νέες συνθήκες όπως μετακόμιση σε άλλο σπίτι, αλλαγή φροντιστή, έλευση νέου παιδιού στην οικογένεια κλπ, μπορεί να επιδεινώσουν το Άγχος Αποχωρισμού.
Στρες. Στρεσογόνες καταστάσεις όπως η αλλαγή σχολείου, ή απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, συμπεριλαμβανομένων και των κατοικίδιων ζώων, μπορεί να προκαλέσει αγχώδεις εκδηλώσεις και αναζωπύρωση της Διαταραχής.
Υπέρ-προστατευτικός γονέας. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι υπερπροστατευτικοί γονείς και ως εκ τούτου αγχώδεις σχετικά με τα παιδιά τους, μπορούν να μεταφέρουν τα άγχη τους στα παιδιά τους.

Άγχος Αποχωρισμού ή τραύμα;
Αν σας φαίνεται ότι η διαταραχή άγχους αποχωρισμού του παιδιού σας προκλήθηκε εν μία νυκτί, η αιτία μπορεί να είναι κάτι που σχετίζεται με μια τραυματική εμπειρία και όχι το άγχος αποχωρισμού. Παρά το γεγονός ότι οι δύο αυτές καταστάσεις μπορούν να έχουν τα ίδια συμπτώματα, η αντιμετώπιση τους είναι διαφορετική.

Βοηθώντας τα παιδιά με διαταραχή άγχους αποχωρισμού

Μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας αποτελεσματικά, ώστε να μειωθεί κατακόρυφα το Άγχος Αποχωρισμού.

Συμβουλές για την αντιμετώπιση του άγχους αποχωρισμού σε παιδιά
Οι παρακάτω συμβουλές μπορεί να σας βοηθήσουν να δημιουργήσετε ένα σταθερό και υποστηρικτικό περιβάλλον για το παιδί σας.

Εκπαιδεύστε τον εαυτό σας σχετικά με διαταραχή άγχους αποχωρισμού. Εάν μπορείτε να πληροφορηθείτε για το πώς το παιδί σας βιώνει αυτή τη διαταραχή, μπορείτε πιο εύκολα να καταλάβετε με τι τρόπο θα το βοηθήσετε.
Ακούστε και σεβαστείτε τα συναισθήματα του παιδιού σας. Για ένα παιδί που μπορεί ήδη να απομονώνεται εξαιτίας της διαταραχής του, η γνώση ότι κάποιοι το ακούν πολύ σοβαρά, δρα από μόνη της θεραπευτικά.
Συζήτηση για το θέμα. Είναι επιβεβλημένο να ενθαρρύνετε το παιδί σας να μιλήσει με τα δικά του λόγια για το πρόβλημα του.
Προβλέψτε τις δυσκολίες που θα προκύψουν στο παιδί σας κατά τον αποχωρισμό. Η κατάσταση αυτή απαντάται συχνά, άρα καλό θα είναι να μην σας πιάσει απροετοίμαστους/ες. Καλό θα ήταν επίσης την κατάσταση να διαχειριστεί ο γονέας με τον/την οποίο/α το παιδί έχει καλύτερη ή πιο στενή σχέση.

Συμβουλές για να βοηθήσετε τα παιδιά με άγχος αποχωρισμού να αισθάνονται ασφαλή

Να ανακοινώνετε στο παιδί σας το ημερήσιο πρόγραμμα της απουσίας σας. Μην υποτιμάτε τη σημασία της προβλεψιμότητας για τα παιδιά με προβλήματα άγχους αποχωρισμού. Εάν το πρόγραμμά της οικογένειάς σας πρόκειται να αλλάξει, να το συζητήσετε από πριν με το παιδί σας.
Καθορισμένα όρια. Κοινοποιήστε στο παιδία σας ότι, αν και καταλαβαίνετε τα συναισθήματά του, υπάρχουν κανόνες στο σπίτι σας που πρέπει να ακολουθούνται από όλους.
Προσφέρετε επιλογές. Συζητήστε με το παιδί σας εναλλακτικές που θα το κάνουν να αισθάνεται καλύτερα κατά την απουσία σας.
Διατηρείτε την ηρεμία κατά τη διάρκεια του αποχωρισμού. Έχει μεγάλη σημασία να διατηρείτε την ψυχραιμία σας, όποια και να είναι η αντίδραση του παιδιού σας όταν απομακρύνεστε από αυτό.
Έπαινος για τις προσπάθειες του παιδιού σας. Επιβραβεύστε το παιδί σας για κάθε του προσωπική προσπάθεια να αντιμετωπίσει τα άγχη του με επιτυχία.

Μείωση άγχους αποχωρισμού σε παιδιά: Συμβουλές για το σχολείο
Προσπάθειες αποφυγής του σχολείου.	Προσπαθήστε να μην ενδώσετε στις απόπειρες του παιδιού σας να μην πάει σχολείο. Οι προσπάθειες πρέπει να χαρακτηρίζονται από σταθερότητα, επιμονή και υπομονή
Αργοπορία, καθυστερημένη άφιξη.	Εάν το σχολείο το επιτρέπει, μπορεί να χρειαστεί τις πρώτες μόνο μέρες της έναρξης των μαθημάτων, να υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση στην προσέλευση. Αυτό το ημίμετρο πρέπει να έχει πολύ καθορισμένη, βραχεία διάρκεια, σε συνεννόηση με τους δασκάλους.
Προσδιορίστε ένα ασφαλές μέρος.	Βρείτε ένα μέρος στο σχολείο όπου το παιδί σας μπορεί να πάει για να μειώσει το άγχος κατά τη διάρκεια στρεσογόνες περιόδους. Ανάπτυξη των κατευθυντηρίων γραμμών για την ορθή χρήση των ασφαλές μέρος.
Διατηρήστε επαφή του παιδιού με το σπίτι και μαζί σας.	Ένα σύντομο τηλεφώνημα με την οικογένεια μπορεί να μειώσει το άγχος αποχωρισμού.
Δώστε του σημειώματα με γραπτά μηνύματα ή ζωγραφιές δικές σας.	Ένα μήνυμα ή μια ζωγραφιά από το χέρι σας, που το παιδί θα έχει εύκολη πρόσβαση (π.χ. στο τετράδιο του), μπορεί να το καθησυχάσει σε περιόδους μεγάλης έντασης.
Παροχή βοήθειας στο παιδί κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασης του με τους συνομηλίκους του.	Η βοήθεια του δασκάλου ή του σχολικού συμβούλου, είναι απαραίτητη σε περιόδους έντασης και άγχους, που εκδηλώνεται στο σχολείο και μπορεί να εκφράζεται στο παιδί με δυσκολίες επικοινωνίας με τους συνομιλήκους του.
Επιβραβεύστε τις προσπάθειες του παιδιού.	Ακριβώς όπως στο σπίτι, σε κάθε καλή προσπάθεια ή ακόμα και μικρό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αξίζει να επαινεθεί.

Η θεραπεία για τη διαταραχή του άγχους αποχωρισμού στα παιδιά

Αν τελικώς κάποια από τα ανωτέρω δεν βοηθήσουν το παιδί σας να αντιμετωπίσει τα άγχη του, καλό θα ήταν να απευθυνθείτε σε ειδικό παιδοψυχικής υγείας. Η επαγγελματική θεραπεία για τη διαταραχή άγχους αποχωρισμού μπορεί να περιλαμβάνει:

Ψυχοθεραπεία του παιδιού.
Παιγνιοθεραπεία.
Συμβουλευτική για την οικογένεια.
Συμβουλευτική στο σχολείο.
Φαρμακευτική αγωγή. Σε ιδιαίτερα σπάνιες περιπτώσεις και πάντα σε συνδυασμό με κάποιες ή όλες τις παραπάνω παρεμβάσεις.

Παιδιά με ομοφυλόφιλους γονείς

by admin | Jun 5, 2021 | Κοινωνική Ψυχολογία

To 1995 και σύμφωνα με έρευνα του National Health and Social Life Survey διεξαχθείσα από τον E.O. Lauman, ανέβαζε τον αριθμό των παιδιών στις ΗΠΑ, που έχουν τουλάχιστον ένα γονέα ομοφυλόφιλο στα 9 εκατομμύρια. Τα αποτελέσματα είχαν ανακοινωθεί από την Επιτροπή Psychosocial Aspects of Child and Family Health, το 2002.

Το θέμα είναι εξαρχής σύνθετο.

Αρχικά έχουμε να κάνουμε με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, που είναι αναφαίρετο δικαίωμα εκάστου ημών. Πλέον η ομοφυλοφιλία δεν αντιμετωπίζεται ως ασθένεια και γίνονται μεγάλες προσπάθειες να αντιμετωπιστεί το κοινωνικό στίγμα αιώνων. Τα νομικά δίκαια κάποιων χωρών αναγνωρίζουν τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, ενώ άλλα αναγνωρίζουν επίσημα την συμβίωση τους.

Δεύτερος παράγοντας είναι το δικαίωμα στην γονεϊκότητα, που είναι καθολικό σε όλους τους ανθρώπους. Απαγόρευση γονεϊκότητας δεν υπάρχει σε κανένα νομικό σύστημα του ανεπτυγμένου κόσμου. Συστάσεις μόνο για την αποφυγή της, μπορεί να υπάρξουν σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως ιατρικής φύσης, προϋπάρχουσας ασθένειας ή ισχυρής πιθανότητας να προκύψουν σοβαρά προβλήματα στα παιδιά μετά την γέννηση τους, αλλά και πάλι η τελική απόφαση είναι θέμα των γονέων.

Ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν πλέον να υιοθετούν παιδιά σε κάποιες χώρες ή επιτρέπεται να κυοφορήσουν εφόσον δύνανται και φυσικά μπορούν να τα μεγαλώσουν. Έως τώρα δεν υπάρχουν έρευνες που να πιστοποιούν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων, προσδιορίζει και αυτόν που θα αποκτήσουν τα παιδιά τους.

Το μεγάλο θέμα που εγείρεται είναι ότι ενώ για τους ενήλικες υπάρχουν ξεκάθαρα πλαίσια ελεύθερων επιλογών, δεν συμβαίνει φυσικά το ίδιο και για τα παιδιά, τα οποία εκ των πραγμάτων… δεν μπορούν να επιλέξουν τους γονείς τους!

Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ως προς την ποιότητα της προσωπικής τους σχέσης, που να τα διαφοροποιεί ως προς τα ετερόφυλα. Σχέσεις αγάπης, συνεργασίας, κατανόησης, επίγνωσης καθήκοντος και ότι άλλο μπορεί να χαρακτηρίσει μια επιτυχή ετερόφυλη σχέση που οδηγείται να ολοκληρώσει την οικογένεια με την απόκτηση παιδιών, μπορεί εξίσου καλά να υφίστανται και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Τα προβλήματα έχουν κυρίως να κάνουν με την διαντίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο έχει ακόμα συγκρατημένη ανοχή σε περιπτώσεις οικογενειών με ομοφυλόφιλους γονείς.

Αυτή η διαντίδραση και τα υπάρχοντα στερεότυπα είναι που συνήθως δημιουργούν εντάσεις και δυσκολίες στις οικογένειες με ομοφυλόφιλους γονείς, που πιθανά μπορούν να επηρεάσουν και την ψυχολογική κυρίως εξέλιξη των παιδιών τους. Σίγουρα μια πολύ κακή τακτική είναι η εσωστρέφεια που συχνά υιοθετούν οι ομοφυλόφιλοι γονείς ως μέθοδο άμυνας έναντι της μη ανεκτικής κοινωνίας και πολύ εύκολα μεταδίδεται και στα παιδιά.

Τα ίδια τα παιδιά, παρόλο που μπορεί να έχουν από νωρίς εξοικειωθεί με την ιδέα των «δύο μαμάδων» ή «δύο μπαμπάδων», αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες όταν αρχίσουν να κοινωνικοποιούνται και κυρίως στο σχολείο. Εκεί έρχονται αντιμέτωπα πρώτη φορά με την διαφορετικότητα της δικής τους οικογένειας, σε σχέση με τις οικογένειες της μεγάλης πλειοψηφίας των συνομιλήκων τους. Αν λοιπόν τελικώς δημιουργείται κάποιο πρόβλημα στις οικογένειες των ομοφυλόφιλων γονέων, είναι στην πλημμελή προετοιμασία και ψυχολογική υποστήριξη των παιδιών τους, ώστε να αντιμετωπίσουν με επιτυχία και να διαχειριστούν την διαφορετικότητα στις δικές τους οικογενειακές συνθήκες, έναντι των άλλων παιδιών. Η ψυχολογική προετοιμασία πρέπει να αρχίσει από πολύ νωρίς, κυρίως με την απενοχοποίηση των ίδιων των ομοφυλόφιλων γονέων ένεκα του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και ακολούθως στην συμβουλευτική που θα έχει να κάνει με τα παιδιά τους.

Η σημαντική παράμετρος της εξάλειψης του κοινωνικού στίγματος που προκαλεί η διαφορετικότητα, θα ήταν σίγουρα η πιο αποτελεσματική λύση όχι μόνο στα προβλήματα των οικογενειών με ομοφυλόφιλους γονείς, αλλά και σε μια σειρά άλλων καταστάσεων, που ενεργοποιούν στερεότυπα αιώνων. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει άλλες λύσεις, βασιζόμενες κυρίως στην Παιδεία της κοινωνίας και που σίγουρα δεν θα έχουν άμεσα ή βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, παρά μόνο σε πάροδο χρόνου και ίσως ανθρώπινων γενεών.

Κατάθλιψη μετά από Έμφραγμα του Μυοκαρδίου

by admin | Jun 5, 2021 | Ψυχιατρική

Σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με καρδιακές παθήσεις. Συνήθως όσοι γλιτώσουν από ένα έμφραγμα ξεχνούν ότι σώθηκαν και διακατέχονται μόνιμα από έντονο άγχος και στρες για την επιβίωση τους. Δεν υπακούν τις οδηγίες των θεραπόντων ιατρών τους και αισθάνονται κοινωνικά απομονωμένοι.

Το Οξύ Έμφραγμα του Μυοκαρδίου (ΟΕΜ), είναι μια οξεία και επικίνδυνη για την ζωή κατάσταση, που εμφανίζεται με συχνότητα από 2/1000 (γυναίκες) έως 6/1000 (άνδρες). Στην εκδήλωση του συμμετέχουν πολλοί παράγοντες, τόσο προδιαθεσικοί, όσο και περιβαλλοντολογικοί (τρόπος ζωής, διατροφή, άγχος, κάπνισμα κλπ. κλπ). Συχνά, την εκδήλωση του ΟΕΜ ακολουθεί και η εμφάνιση κατάθλιψης, σε διαφορετικό βαθμό και ένταση μεταξύ των ασθενών. Η κατάθλιψη που συνοδεύει το ΟΕΜ, συχνά δεν διαγιγνώσκεται, ή υποτιμάται, παρόλο που η αναγνώριση της και η αντιμετώπιση της είναι κομβικής σημασίας για τους ασθενείς.

Σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα η Μετεμφραγματική Κατάθλιψη αποτελεί σχετικά συχνό εύρημα και υπολογίζεται σε 15-30% σε ασθενείς που νοσηλεύονται σε Μονάδες Εμφραγμάτων 48-72 ώρες μετά από Οξύ Έμφραγμα Μυοκαρδίου.

Για την αντιμετώπιση του εμφράγματος απαιτείται:

1) Στενή συνεργασία Καρδιολόγου και Ψυχιάτρου

2) Αντικαταθλιπτική αγωγή, και

3) Θρομβόλυση.

Τέλος, σημαντική είναι η συμβολή της Διασυνδετικής-Ψυχιατρικής στη διάγνωση και θεραπεία της Μετεμφραγματικής Κατάθλιψης στο Γενικό Νοσοκομείο.

Οι ασθενείς με καρδιακές παθήσεις και ιδιαίτερα όσοι πάσχουν από στηθάγχη και έμφραγμα μυοκαρδίου εμφανίζουν συχνά έντονο άγχος ως αντίδραση στο καρδιολογικό πρόβλημα, τον πόνο και τον φόβο του θανάτου. Το άγχος εμφανίζεται αμέσως μετά το έμφραγμα σε νοσηλευόμενους ασθενείς, κορυφώνεται τη δεύτερη ημέρα και συνήθως υποχωρεί μετά τις πρώτες ημέρες. Μερικοί όμως ασθενείς εξακολουθούν να παρουσιάζουν έντονο και επίμονο άγχος, αρκετό διάστημα μετά το συμβάν. Στους νοσηλευόμενους για έμφραγμα στο Γενικό Νοσοκομείο ανευρίσκεται μείζων κατάθλιψη σε ποσοστό 15-30%, ενώ 65% παρουσιάζουν ελάσσονα κατάθλιψη σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα.

Η Μετεμφραγματική Κατάθλιψη αποτελεί ιδιαίτερη ψυχοπαθολογική οντότητα στο Γενικό Νοσοκομείο και παρατηρείται σε ποσοστό 15-30% σε ασθενείς που νοσηλεύονται στις Μονάδες Εμφραγμάτων 48-72 ώρες μετά από Οξύ Έμφραγμα του Μυοκαρδίου. Το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση ο Ψυχίατρος του Γενικού Νοσοκομείου στις Μονάδες Εμφραγμάτων και στην Καρδιολογική Κλινική στα πλαίσια άσκησης της Διασυνδετικής Συμβουλευτικής Ψυχιατρικής. Για την επίλυσή τους και την καλύτερη αντιμετώπιση του ασθενούς είναι απαραίτητο ο Ψυχίατρος να έχει καλό επίπεδο γνώσεων Εσωτερικής Παθολογίας και Καρδιολογίας, και ο Καρδιολόγος με τον οποίο θα συνεργαστεί να έχει ευαισθητοποιηθεί στα ψυχιατρικά προβλήματα και να έχει γνώσεις Ψυχιατρικής.

Σε μια μελέτη που έγινε σε νοσηλευόμενους με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου στην Καρδιολογική Κλινική του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας Πειραιά, η κατάθλιψη ήταν η συχνότερη ψυχική διαταραχή και ανιχνεύθηκε σε ποσοστό 24%. Η συχνότητα της μείζονος κατάθλιψης ήταν 5,4%, ενώ συνολικά και σε συνοσηρότητα με άλλη ψυχική διαταραχή ανήλθε σε 17,7%, δηλαδή 1 στους 5 εμφραγματίες έπασχε από μείζονα κατάθλιψη.

Απαιτείται λοιπόν, μετά την εκδήλωση ΟΕΜ η στενή συνεργασία Καρδιολόγου και Ψυχιάτρου και η έναρξη αντικαταθλιπτικής αγωγής ταυτόχρονα με τα καρδιολογικά φάρμακα και τη θρομβόλυση, διότι αυτό συντελεί στη μείωση των επιπλοκών του οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου, οι οποίες είναι συχνότερες στους καταθλιπτικούς ασθενείς. Ως πλέον ασφαλή αντικαταθλιπτικά φάρμακα για τη μετεμφραγματική κατάθλιψη θεωρούνται οι εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRIs).

Η αντιαιμοπεταλιακή δράση των SSRIs που πάντως δεν φαίνεται να συσχετίζεται με την ανταπόκριση των καρδιολογικών ασθενών που εμφανίζουν κατάθλιψη, αποτελεί μια επιπλέον θεραπευτική δράση, την οποία πιθανά δεν διαθέτουν τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά. Η μεταβολή στην ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων αποτελεί ενδεχομένως βασικό παθοφυσιολογικό μηχανισμό των αιφνιδίων θανάτων σε καρδιολογικούς ασθενείς με κατάθλιψη, που φαίνεται να αποκαθίσταται με τη χορήγηση των SSRIs.

Μια σοβαρή παρενέργεια των δύο αυτών υποκατηγοριών των αντικαταθλιπτικών και ίσως των SSRIs είναι η αιμορραγική διάθεση του ασθενούς λόγω της παράτασης του χρόνου προθρομβίνης που προκαλούν όταν συγχορηγούνται με αντιπηκτική αγωγή ή θρομβόλυση. Η ανάγκη συγχορήγησης απαιτεί συχνότερο έλεγχο της πηκτικότητας του αίματος και καλή συνεργασία με τον θεράποντα Καρδιολόγο για ενδεχόμενη τροποποίηση της αντιπηκτικής αγωγής του ασθενούς, δεδομένου ότι η μετεμφραγματική κατάθλιψη δυσχεραίνει σοβαρά την ανάρρωση του ασθενούς μετά το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Επίσης, είναι δυνατόν η διάγνωση της Μετεμφραγματικής Κατάθλιψης να υποκαθίσταται από άλλες διαγνώσεις, όπως μετατραυματική διαταραχή άγχους, χρόνιος αλκοολισμός κ.α.

Η σχέση Κατάθλιψης και ισχαιμικής καρδιοπάθειας.

Η κατάθλιψη προκαλεί διέγερση με υπερλειτουργία του άξονα υποθαλάμου-επινεφριδίων, με αποτέλεσμα αύξηση των κορτικοστεροειδών και των κατεχολαμινών. Τα αυξημένα καρτικοστεροειδή ευοδώνουν την αθηροσκληρωτική διαδικασία που οδηγεί σε στένωση των στεφανιαίων αρτηριών από αύξηση της χοληστερόλης και των ελεύθερων λιπαρών οξέων στο αίμα. Η αύξηση των κατεχολαμινών μπορεί να προκαλέσει αύξηση της αρτηριακής πίεσης καθώς και ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων με σχηματισμό θρόμβου πάνω στις αθηρωματικές πλάκες και μεγαλύτερη στένωση της αρτηρίας. Ο θρόμβος μπορεί να σχηματισθεί και να μεγαλώσει σε μικρό χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα το οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου. Η υπόθεση ότι η κατάθλιψη προκαλεί αυξημένη δραστηριότητα των αιμοπεταλίων του αίματος είναι βασική στη σχέση μεταξύ κατάθλιψης και θανάτου μετά από ισχαιμική καρδιοπάθεια.

Οι ασθενείς με κατάθλιψη εμφανίζουν αυξημένο δείκτη φλεγμονής και ενεργοποίησης των αιμοπεταλίων ή ελάττωση της μεταβλητότητας της καρδιακής συχνότητας. Δυστυχώς η κατάθλιψη –μπροστά στο καρδιαγγειακό πρόβλημα -υποδιαγιγνώσκεται και υποθεραπεύεται. Η εικόνα του ανθρώπου που φτάνει στο καρδιολογικό ιατρείο με συμπτώματα κατάθλιψης είναι συνήθως η ακόλουθη:

Έχει μειωμένα κίνητρα για συμπεριφορές υγείας: καπνίζει ή/και δεν κάνει σωματική άσκηση.

Η διατροφή του δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Αισθάνεται κοινωνικά απομονωμένος.

Έχει χρόνιο άγχος για την επιβίωσή του.

Έχει χαμηλή αντίληψη συναισθηματικής υποστήριξης από τους οικείους του.

Έχει δυσλειτουργικούς μηχανισμούς άμυνας στο πρόβλημα της υγείας του (π.χ. άρνηση αποδοχής της κατάστασης της υγείας του).

Δεν συμμορφώνεται στις οδηγίες του γιατρού.

Πάσχει από ανορεξία, απώλεια βάρους, προβλήματα ύπνου και μειωμένη ενέργεια.

Μπορεί να εμφανίζει συμπτώματα διαταραχής πανικού ή άγχους.

Η επίδραση της κατάθλιψης στον κίνδυνο θανάτου μετά από ισχαιμική καρδιοπάθεια πρέπει υποθετικά να εξετάζεται υπό το φως της υπερβολικής έντασης στην οποία εκτίθεται το σώμα λόγω του στρες. Το να πάσχει κανείς ταυτόχρονα από καρδιοπάθεια και κατάθλιψη πρέπει να είναι μια από τις πιο έντονες από απόψεως στρες καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρεθεί ένα άτομο.

Ακουστικές Ψευδαισθήσεις

by admin | Jun 5, 2021 | Ψυχιατρική

Πρόκειται για μια μορφή ψευδαίσθησης που συνίσταται στην αντίληψη ήχων χωρίς ακουστικό ερέθισμα. Η πιο κοινή αναφορά είναι ότι το υποκείμενο άκουσε μία ή περισσότερες φωνές να μιλούν. Αυτό μπορεί να σχετίζεται με ψυχωτικές διαταραχές, όπως η σχιζοφρένεια ή μανία και έχει ιδιαίτερη σημασία στη διάγνωση αυτών των διαταραχών. Ωστόσο, μπορεί να συμβεί να υπάρχουν ακουστικές ψευδαισθήσεις χωρίς τα άτομα αυτά να υποφέρουν από διαγνωσθείσα ψυχική ασθένεια.

Υπάρχουν τρεις κύριες κατηγορίες στις οποίες η κατάσταση αυτή μπορεί να εμφανιστεί:

Ένα άτομο που άκουσε μια φωνή να λέει φωνακτά τις σκέψεις του,

ένα άτομο που άκουσε μία ή περισσότερες φωνές να τον σχολιάζουν, ή ένα άτομο που άκουσε μια φωνή να του υπαγορεύει τι να πει ή να πράξει.

Άλλα είδη ακουστικών ψευδαισθήσεων περιλαμβάνουν την περιγραφείσα ως «έκρηξη θορύβων στο κεφάλι» και την ακρόαση μουσικών. Στην τελευταία περίπτωση, οι άνθρωποι θα ακούσουν κάποια μουσική να παίζει στο μυαλό τους, συνήθως τραγούδια που είναι εξοικειωμένοι με αυτά. Οι εκθέσεις σε τέτοιου τύπου ακουστικές ψευδαισθήσεις είναι δυνατόν να υφίστανται για μεγάλες χρονικές περιόδους. Αυτό μπορεί να προκληθεί από: βλάβες στο στέλεχος του εγκεφάλου (συχνά προκύπτουν μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο), όγκοι, εγκεφαλίτιδα ή αποστήματα, απώλεια ακοής από άλλα αίτια καθώς και εξαιτίας επιληπτικής διαταραχής.

Η έναρξη της παραληρητικές σκέψης συχνά περιγράφεται ως προοδευτική και ύπουλη. Οι ασθενείς αναφέρουν ότι τα φαινόμενα εξελίσσονται αρχικά από ασυνήθιστες ανησυχίες και στη συνέχεια σε περίεργες πεποιθήσεις, «στις οποίες πίστευαν ολόψυχα», όπως οι ίδιοι αναφέρουν.

Διάσημοι ιστορικά παραδείγματα ακουστικών ψευδαισθήσεων.

Ο Robert Schumann, ένας διάσημος μουσικοσυνθέτης, πέρασε το τέλος της ζωής του βιώνοντας ακουστικές ψευδαισθήσεις. Στα ημερολόγια του ο Schumann ανέφερε ότι υπέφερε διαρκώς από το να βίωνε ότι η νότα A5 ηχούσε συνεχώς στα αυτιά του. Οι μουσικές ψευδαισθήσεις του έγιναν όλο και πιο πολύπλοκες. Ένα βράδυ, ο ίδιος υποστήριξε ότι τον είχε επισκεφθεί φάντασμα και έγραψε τη μουσική που άκουγε. Στη συνέχεια, άρχισε να ισχυρίζεται ότι άκουγε χορωδία αγγέλων, όμως οι φωνές τους μετατρέπονταν ακολούθως σε φωνές δαιμόνων.

Η Joan of Arc (Ζαν ντ’ Άρκ) ισχυριζόταν ότι οι φωνές των Αγίων, που όπως πίστευε είχαν αποσταλεί απευθείας από τον Θεό ήταν η δύναμη που την οδήγησε και αποφάσισε να υπακούσει στα μηνύματα τους. Οι φωνές άρχισαν όταν ήταν δεκατριών ετών και ταυτόχρονα είχε οράματα του Αγίου Μιχαήλ, της Αγίας Αικατερίνης και της Αγίας Μαργαρίτας.

Ιστορικά στοιχεία

Στην αρχαιότητα και σε πολλούς πολιτισμούς αντιμετώπιζαν τις ακουστικές ψευδαισθήσεις με δέος και δεισιδαιμονία. Ως εκ τούτου, θεωρήθηκαν είτε ως δώρο είτε ως κατάρα από το Θεό ή τους θεούς (ανάλογα με τη συγκεκριμένη κουλτούρα). Αργότερα στον Μεσαίωνα, οι πάσχοντες από ακουστικές ψευδαισθήσεις αντιμετωπίζοντας ως δαιμονισμένοι και συχνά δικάζονταν από την Ιερά Εξέταση ως μάγοι ή μάγισσες. Πολύ αργότερα στον Διαφωτισμό εγκλείονταν στα άσυλα, προδρόμους των ψυχιατρικών νοσοκομείων.

Η επικρατούσα θεωρία στο δυτικό κόσμο για την βιολογική προέλευση των ακουστικών ψευδαισθήσεων αρχίζει στα τέλη του 18ου αιώνα με την υπόθεση ότι αυτές ήταν το αποτέλεσμα ασθένειας στον εγκέφαλο (π.χ. μανία). Δεν υπάρχουν μέχρι εκείνη την εποχή αποτελεσματικές θεραπείες για τις ψευδαισθήσεις. Από τα σανατόρια του 16ο αιώνα, μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οι «θεραπείες» περιορίζονταν σε κατάβρεγμα με παγωμένο νερό ή ακόμα και σε δέσιμο στον τροχό. Αλλά και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, διαδεδομένες θεραπείες ήταν η λοβοτομή, τα σοκ (διαβητικό κώμα, ηλεκτροσόκ) κλπ.

Πιθανές αιτίες

Οι ακουστικές ψευδαισθήσεις είναι το κυρίαρχο σύμπτωμα στις ψυχώσεις και κυρίως στην Σχιζοφρένεια. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ασθενείς παρουσιάζουν μια σταθερή αύξηση της δραστηριότητας των θαλαμικών πυρήνων, αυτών στον υποθάλαμο, και στο μεταιχμιακό σύστημα. Τα ευρήματα επιβεβαιώνονται μέσω PETscan και MRI. Άλλες μελέτες καταδεικνύουν επίσης μεταβολές στην φαιά ουσία του μετωπιαίου λοβού. Αυτό συνεπάγεται τόσο λειτουργικές όσο και δομικές ανωμαλίες στον εγκέφαλο, που μπορεί να προκαλέσουν ακουστικές ψευδαισθήσεις. Οι Διαταραχές του Συναισθήματος είναι επίσης γνωστό ότι προκαλούν ακουστικές ψευδαισθήσεις, αλλά τείνουν να είναι πιο ήπιες από ό, τι ψύχωση.

Ακουστικές ψευδαισθήσεις που δεν συσχετίζονται με κάποια διαταραχή.

Οι ακουστικές ψευδαισθήσεις είναι γνωστό ότι εκδηλώνονται ως αποτέλεσμα έντονου στρες, έλλειψης ύπνου, χρήσης ναρκωτικών, και άλλες οργανικές καταστάσεις. Η υψηλή κατανάλωση καφεΐνης έχει συνδεθεί με την αύξηση της πιθανότητας πρόκλησης ακουστικών ψευδαισθήσεων. Μια μελέτη που διεξήχθη από το La Trobe University School of Psychological Sciences έδειξε ότι μόνο πέντε φλιτζάνια καφέ την ημέρα θα μπορούσε να προκαλέσει σε ορισμένους ανθρώπους ακουστικές ψευδαισθήσεις.

Ένα πολύ χαμηλής συχνότητας και χαμηλής έντασης ηλεκτρομαγνητικό σήμα σε συχνότητα παρόμοια με τα φυσιολογικά κύματα του εγκεφάλου θα μπορούσε να προκαλέσει το φαινόμενο ο εγκέφαλος να ερμηνεύσει το σήμα ως ένα “ήχο” που λαμβάνεται μέσω των αυτιών. Οι εμβοές είναι ένα παρόμοιο φαινόμενο. Στις Εμβοές ο ήχος ή οι ήχοι “ακούγονται” χωρίς να υπάρχει εξωτερική ακουστική πηγή για τον ήχο. Στις εμβοές ο εγκέφαλος ερμηνεύει ένα εσωτερικά παραγόμενο ηλεκτρομαγνητικό σήμα ως ένα ακουστικό ερέθισμα.

Συμβατικές θεραπείες.

Φαρμακευτική θεραπεία

Το κύριο μέσο θεραπείας για τις ακουστικές ψευδαισθήσεις είναι τα αντιψυχωτικά φάρμακα τα οποία επηρεάζουν το μεταβολισμό της ντοπαμίνης. Εάν η κύρια διάγνωση είναι μια διαταραχή της διάθεσης (με ψυχωτικά χαρακτηριστικά), τότε προστίθεται και αντίστοιχη φαρμακευτική αγωγή (π.χ., αντικαταθλιπτικά ή σταθεροποιητές της διάθεσης). Αυτές οι ιατρικές προσεγγίσεις μπορούν να επιτρέψουν στο άτομο να λειτουργήσει κανονικά.

Ψυχολογικές θεραπείες.

Η Γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία έχει αποδειχθεί ότι βοηθά στη μείωση της συχνότητας και της δυσανεξίας που προκαλείται από τις ακουστικές ψευδαισθήσεις. Η υποστηρικτική ψυχοθεραπεία θεραπεία έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τη συχνότητα των ακουστικών ψευδαισθήσεων. Άλλες γνωστικές και συμπεριφορικές θεραπείες έχουν χρησιμοποιηθεί με διαφορετικού βαθμού επιτυχία.

Άλλες θεραπείες.

Η Ηλεκτροσπασμοθεραπεία (ή ECT) έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τα ψυχωτικά συμπτώματα που σχετίζονται με τη σχιζοφρένεια, τη μανία και την κατάθλιψη, και χρησιμοποιείται συχνά σε ψυχιατρικά νοσοκομεία.

Τα τελευταία χρόνια, η επαναλαμβανόμενη διακρανιακή μαγνητική διέγερση (rTMS) έχει μελετηθεί ως μια βιολογική μέθοδος θεραπείας για τις ακουστικές ψευδαισθήσεις. Η rTMS παίζει ρόλο στην αλλαγή της νευρωνικής δραστηριότητας και μελέτες έχουν δείξει ότι όταν η rTMS χρησιμοποιείται ως συμπλήρωμα στα αντιψυχωτικά φάρμακα (και στην θεραπεία ανθεκτικών περιπτώσεων στα αντιψυχωτικά φάρμακα), η συχνότητα και η σοβαρότητα των ακουστικών ψευδαισθήσεων μπορεί να μειωθεί.

Μη-ψυχωτικές διαταραχές και ακουστικές ψευδαισθήσεις.

Υπάρχει σε εξέλιξη έρευνα που υποστηρίζει την επικράτηση των ακουστικών ψευδαισθήσεων, με την έλλειψη άλλων ψυχωτικών συμπτωμάτων (όπως άλλες ψευδαισθήσεις, ή παράνοια), ιδίως σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας. Αυτές οι μελέτες δείχνουν ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό παιδιών (έως 14% του πληθυσμού του δείγματος) που παρουσίασαν ακουστικές ψευδαισθήσεις, χωρίς οποιαδήποτε εξωτερική αιτία.

Ο «εσωτερικός διάλογος» των παιδιών δεν έχει την οποιαδήποτε σχέση με κάποια παθολογία και δεν πρέπει να συγχέεται με τις ακουστικές ψευδαισθήσεις.

Η «εσωτερική φωνή» της παιδικής ηλικίας

Η διαδικασία της δημιουργίας μιας εσωτερικής φωνής κατά την πρώιμη παιδική ηλικία, μπορεί να χωριστεί σε τέσσερα διακριτά επίπεδα.

Επίπεδο ένα (εξωτερικός διάλογος) συνεπάγεται την ικανότητα του παιδιού να διατηρεί έναν εξωτερικό διάλογο με ένα άλλο πρόσωπο, δηλαδή ένα μικρό παιδί να μιλάει με τους γονείς τους.

Επίπεδο δύο (ιδιωτική ομιλία) συνεπάγεται την ικανότητα του παιδιού να διατηρεί έναν ιδιωτικό εξωτερικό διάλογο, όπως φαίνεται στα παιδιά που εκφράζουν τις δράσεις του παιχνιδιού τους με κούκλες ή άλλα παιχνίδια.

Επίπεδο τρία (ενισχυμένος εσωτερικός λόγος) είναι το πρώτο εσωτερικό επίπεδο στην ομιλία και σκέψη. Περιλαμβάνει την ικανότητα του παιδιού για την εκτέλεση εσωτερικών μονολόγων.

Επίπεδο τέσσερα (συνοπτικές διαδικασίες εσωτερικού λόγου) είναι το τελικό επίπεδο στη διαδικασία εσωτερίκευσης. Πρόκειται για την ικανότητα του παιδιού να σκέφτεται με όρους καθαρού νοήματος, ώστε να γίνει κατανοητή η έννοια της σκέψης χωρίς την ανάγκη να βάλει τις σκέψεις σε λέξεις.

Η διακοπή στην εσωτερίκευση του λόγου.

Μια διακοπή θα μπορούσε να συμβεί κατά τη διάρκεια της κανονικής διαδικασίας της εσωτερίκευσης όταν το άτομο δεν θα ερμηνεύσει τη δική του φωνή και δεν θα θεωρήσουν ότι αυτή τους ανήκει. Το πρόβλημα θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως διαταραχή στο τέταρτο επίπεδο εσωτερίκευσης της φωνής.

Το φιλμάκι μάς βάζει στο μυαλό του σχιζοφρενή Henri με έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο τρόπο και μας δείχνει πώς είναι να νιώθεις έξω από το σώμα σου, πώς αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο και πώς αυτό επηρεάζει τις διαπροσωπικές σου σχέσεις, τη δουλειά σου, ολόκληρη τη ζωή σου. Απομονώνεσαι από το εξωτερικό περιβάλλον, κλείνεσαι στον εαυτό σου και βυθίζεσαι στις ψευδαισθήσεις σου.

Κακόηθες σύνδρομο από Νευροληπτικά

by admin | Jun 5, 2021 | Ψυχιατρική

Παρά το γεγονός ότι το σύνδρομο συνδέεται συνήθως με ισχυρά νευροληπτικά, όπως η αλοπεριδόλη και η φλουφεναζίνη, άλλα φάρμακα ή αλλαγές στο δοσολογικό σχήμα φαρμάκων που ανταγωνίζονται τους κεντρικούς υποδοχείς της ντοπαμίνης D2 μπορούν επίσης να το προκαλέσουν. Η υποκείμενη παθολογική ανωμαλία πιστεύεται ότι είναι ο κεντρικός D2 αποκλεισμός των υποδοχέων της ντοπαμίνης ή εξάντλησης της στον υποθάλαμο και την οδό μελανοραβδωτών πυρήνων και νωτιαίου μυελού. Αυτό οδηγεί σε αύξηση θερμοκρασίας σώματος, δυσλειτουργία της φυσιολογικής θερμικής ομοιόστασης και εξωπυραμιδικού τύπου μυϊκή ακαμψία. Η κατάσταση μοιάζει και μοιράζεται πολλά χαρακτηριστικά με το σύνδρομο σεροτονίνης και την κακοήθη υπερπυρεξία και η διαφοροδιάγνωση μπορεί να παρουσιάσει δυσκολίες.

Επιδημιολογία

Η συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου είναι πλέον πολύ μικρή λόγω της μειωμένης χρήσης των παλαιότερων αντιψυχωσικών.
Η ακριβής συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου είναι δύσκολο να υπολογιστεί και κυμαίνεται από 0,02 έως 12,2% των ασθενών που έλαβαν θεραπεία με νευροληπτικά φάρμακα.
Η Επίπτωση είναι υψηλότερη σε άτομα κάτω των 40 ετών και στους άνδρες (αναλογία 2:1).

Παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη του κακόηθους νευροληπτικού συνδρόμου (NMS):

Χρήση νευροληπτικών φαρμάκων και γενετική προδιάθεση.
Διακοπή αντιπαρκινονικής φαρμακευτικής αγωγής.
Χρήση υψηλών δόσεων και των μορφών depot.
Διέγερση των ασθενών ή κατατονία.
Η υψηλή θερμοκρασία περιβάλλοντος και η αφυδάτωση φαίνεται να αυξάνουν τον κίνδυνο εκδήλωσης του συνδρόμου. Γι’ αυτό το καλοκαίρι γίνεται αναπροσαρμογή της δοσολογίας κάποιων από τα φάρμακα που ενοχοποιούνται για την πρόκληση του (π.χ. της Αλοπεριδόλης)
Ένα προηγούμενο επεισόδιο NMS αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο μελλοντικών επεισοδίων.
Σπανιότερα, η χρήση και άλλων παραγόντων με κεντρική D2 δραστηριότητα (ανταγωνιστή του υποδοχέα) μπορεί επίσης να προκαλέσει το σύνδρομο:
Άτυπα αντιψυχωσικά όπως η κλοζαπίνη, ρισπεριδόνη.
Τα αντιχολινεργικά φάρμακα.
Η μετοκλοπραμίδη.
Λίθιο.

Συμπτώματα

Οι ασθενείς μπορεί να αναφέρουν δύσπνοια (λόγω υποαερισμού που προκαλείται από την μυϊκή ακαμψία), δυσφαγία ή δυσκολία κινήσεων των άκρων.
Μπορεί να υπάρξει τρόμος ή ακούσιες κινήσεις.
Σπάνια, μπορεί να υπάρχουν άτακτες οφθαλμών, οπισθότονος, σπασμοί ή χορεία.

Το Κακόηθες νευροληπτικό σύνδρομο (NMS) εκδηλώνεται πιο συχνά μετά την έναρξη ή αύξηση της δόση των νευροληπτικών και σε 90% των περιπτώσεων αυτό συμβαίνει μέσα σε 10 ημέρες. Η έναρξη του συνδρόμου εκδηλώνεται συνήθως βαθμιαία σε 1 έως 3 ημέρες και τείνει να επισυμβεί εντός 4 εβδομάδων από την έναρξη ή την αύξηση νευροληπτικά φάρμακα. Ωστόσο, αυτό μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, σε εκείνους που λαμβάνουν νευροληπτικά. Τα συμπτώματα μπορεί να διαρκέσουν για 5 έως 10 ημέρες μετά τη διακοπή των φαρμάκων, ή και περισσότερο εάν το φάρμακο είναι σε depot μορφή.

Σημεία και άλλα συμπτώματα

Υπερθερμία, με θερμοκρασία άνω των 38 ° C.
Μυϊκή ακαμψία είναι πάντα παρούσα.
Είναι πιθανό να υπάρξει μια αλλαγή στη νοητική κατάσταση με σύγχυση ή διέγερση και η αλλοίωση της συνείδησης.
Αστάθεια του αυτόνομου νευρικού μπορεί να εκδηλωθεί ως ωχρότητα, ταχυκαρδία, διακυμάνσεις της αρτηριακής πίεσης, υπερβολική εφίδρωση / σιελόρροια, τρόμος και ακράτεια.

Διαγνωστικά χαρακτηριστικά του NMS :

Χρήση Νευροληπτικών το τελευταίο χρονικό διάστημα (1 έως 4 εβδομάδες).
Υπερθερμία (πάνω από 38°).
Δυσκαμψία μυών.

Πέντε από τα ακόλουθα:

Άλλαξε ψυχική κατάσταση.
Ταχυκαρδία.
Υπόταση ή υπέρταση.
Τρόμος.
Ακράτεια.
Εφίδρωση (υπερβολική εφίδρωση) ή σιελόρροια.
Αυξημένη κρεατινοφωσφοκινάση (CPK) ή στα ούρα μυοσφαιρίνης.
Μεταβολική οξέωση .
Λευκοκυττάρωση.
Αποκλεισμός άλλων ασθενειών (νευροψυχιατρικές, οφειλόμενοι σε ναρκωτικά, συστημικές νόσοι).

Διαφορική διάγνωση.

Απλή δυστονία / ακαθησία αντίδραση σε νευροληπτικά (συνήθως ανταποκρίνεται γρήγορα στα αντιχολινεργικά ).
Το σύνδρομο σεροτονίνης.
Κακοήθης υπερπυρεξία.
Τοξικότητα ουσιών, ιδιαίτερα κοκαΐνης, αμφεταμινών, 3,4-μεθυλενο-Ν-μεθυλαμφεταμίνης (MDMA) – επίσης γνωστό ως «έκσταση».
Οι Φαινοθειαζίνες σχετίζονται με θερμοπληξία (όμως δεν υπάρχει καμία ακαμψία και επίσης απουσιάζει η εφίδρωση, που είναι η αιτία του πυρετού σε αυτή την κατάσταση).
Κακοήθης Κατατονία (σπάνιο ψυχιατρικό σύνδρομο – κατατονία με ακαμψία ± αύξηση κινάσης της κρεατίνης (CK), συνήθως δεν υπάρχει συμμετοχή αυτόνομου νευρικού συστήματος ή ακούσιες κινήσεις).
Δηλητηρίαση Οργανοφωσφορικών.
Θερμοπληξία.
Εγκεφαλίτιδα (συμπεριλαμβανομένων ερπητικής εγκεφαλίτιδα και της λύσσας).
Υπερθερμική αντίδραση στους αναστολείς της μονοαμινοξειδάσης.
Πολυμυοσίτιδα .
Ραβδομυόλυση .
Άλλες μορφές δηλητηρίασης (για παράδειγμα από στρυχνίνη).
Άλλη τοξικότητα των φαρμάκων (αντιχολινεργικά, εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης).

Εργαστηριακή διερεύνηση

Η Γενική Αίματος συχνά δείχνει λευκοκυττάρωση.
Ενδείξεις μεταβολικής διαταραχή που οφείλεται σε οξέωση ή νεφρική ανεπάρκεια.
Η υπασβεστιαιμία είναι ένα συχνό εύρημα.
Δείγμα αρτηριακού αίματος για να αξιολογηθεί η οξεοβασική ισορροπία.
Οι εξετάσεις της ηπατικής λειτουργίας μπορεί να δείξουν αυξημένες τρανσαμινάσες και γαλακτικής αφυδρογονάσης (LDH), μυϊκής προέλευσης.
CK είναι συνήθως αυξημένα.
Τα επίπεδα Μυοσφαιρίνης στα ούρα πρέπει να ελέγχονται.
Διερεύνηση τιμών πήξης αίματος (ιδιαίτερα του χρόνου προθρομβίνης).
Επίπεδα άλλων ουσιών στα ούρα (ιδιαίτερα για τα σαλικυλικά, κοκαΐνη και αμφεταμίνες).
Αν υπάρχει υποψία σηψαιμίας, θα πρέπει να ληφθούν σχετικές καλλιέργειες.
Ακτινογραφία θώρακος σε υποψία σηψαιμίας.
Αξονική τομογραφία εγκεφάλου, προκειμένου να αποκλειστούν άλλες διαγνώσεις.
Η Οσφυονωτιαία παρακέντηση μπορεί να απιτηθεί για να αποκλειστούν άλλες διαγνώσεις (ιδίως όταν υπάρχει πυρετός και μεταβολή της νοητικής κατάστασης). Δεν υπάρχουν σημαντικά ευρήματα στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό (ΕΝΥ) σε κακόηθες νευροληπτικό σύνδρομο (NMS) εκτός της αύξησης πρωτεΐνης.

Ιατρικοί χειρισμοί

Εξασφάλιση βατότητας αεραγωγών. Σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να απαιτηθεί μηχανική υποστήριξη.
Οι διεγερτικοί και συγχυτικοί ασθενείς χρειάζονται ενδοφλέβια (IV) χορήγηση βενζοδιαζεπινών.
Διακοπή των ύποπτων φαρμάκων που ο ασθενής λαμβάνει.
Ενδοφλέβια χορήγηση υγρών για την αφυδάτωση.
Συσκευές ψύξης και αντιπυρετικά που χρησιμοποιούνται για τη αντιμετώπιση της υπερθερμίας.
Σε ραβδομυόλυση και νεφρική ανεπάρκεια, συχνά απαιτείται αλκαλοποίηση των ούρων και αιμοκάθαρση.
Η Ηλεκτροσπασμοθεραπεία (ECT) χρησιμοποιείται μερικές φορές, αν φαρμακευτική αγωγή αποτύχει να βελτιώσει την κατάσταση και φαίνεται να υπάρχουν κάποια ερευνητικά στοιχεία που να υποστηρίζουν τη χρήση της.

Πρόγνωση

Η θνησιμότητα έχει μειωθεί από 20-30% σε 5 έως 11,6%. Ο θάνατος προκαλείται συνήθως από καρδιαγγειακή κάμψη, αναπνευστική ανεπάρκεια, νεφρική ανεπάρκεια, αρρυθμίες, ή διάχυτη ενδοαγγειακή πήξη.
Εάν συνυπάρξει νεφρική ανεπάρκεια κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου κακόηθους νευροληπτικού συνδρόμου (NMS), η θνησιμότητα αυξάνεται μέχρι και 50%
Ο κίνδυνος για τον ασθενή και η στενή παρακολούθηση του διαρκεί 7 – 10 ημέρες, ενώ για τα depot νευροληπτικά, η περίοδος αυτή μπορεί να είναι μέχρι 21 ημέρες.

Η πρόγνωση είναι καλή στο σύνολό της, εφόσον υπάρχει:

Έγκαιρη αναγνώριση της κατάστασης.
Κατάλληλη υποστηρικτική φροντίδα και θεραπεία.
Κεντρικής σημασίας για την έγκαιρη διάγνωση είναι η παρακολούθηση για ενδείξεις του συνδρόμου μετά από αλλαγές στη φαρμακευτική αγωγή με νευροληπτικά.
Η έγκαιρη διάγνωση και η διακοπή κάθε εμπλεκόμενου φαρμάκου είναι επίσης σημαντική.

Είναι σημαντικό να γίνει προειδοποίηση για τον κίνδυνο της υποτροπής. Οι ασθενείς πρέπει να ενθαρρύνονται ενεργά να ενημερώνουν τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης για προηγούμενα επεισόδια κακόηθους νευροληπτικού συνδρόμου, καθώς και να αναφέρουν κάθε σύμπτωμα έξω από τα συνηθισμένα.

« Older Entries

Next Entries »